28. „Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość wszystko rozwiązała – dlatego uwielbiam tę Miłość, gdziekolwiek by przebywała.” Karol Wojtyła. 29. „Noszę twe serce z sobą (noszę je w moim sercu), nigdy się z nim nie rozstaję gdzie idę ty idziesz ze mną; cokolwiek robię samotnie jest twoim dziełem, kochanie.”
Nie tylko fani nie wiedzą, jak wyglądały nasze przygotowania, życie poza stadionem i… Czasem to po prostu… Bardzo mocno boli. My wszyscy już do tego dawno przywykliśmy, ale… Mimo wszystko jest nam bardzo ciężko i smutno z tego powodu – mówi Maria Andrejczyk, która w zeszłym roku zdobyła srebrny medal igrzysk olimpijskich w Tokio, a w tym poszukuje nie tyle optymalnej formy, ile odnalezienia zdrowia, by móc wrócić do światowej razem pojawiła się okazja przeprowadzenia wywiadu z dwukrotną olimpijką, wicemistrzynią olimpijską, medalistką mistrzostw Polski we wszystkich kategoriach wiekowych i ogólnopolskiej olimpiady młodzieży; a do tego rekordzistką Polski seniorek i juniorek oraz z wybraną Odkryciem Roku 2016 w 82. Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” i TVP. Trochę czasu zajęło mi wymienianie tytułów, więc zacznijmy od tego, jak nabywa się motywację do treningów, kiedy ma się już tyle na koncie?Maria Andrejczyk: Myślę, że to zależy od osoby, a w zasadzie tego, co ją nakręca, napędza do dalszych treningów, przekraczania własnych granic. Jeśli chodzi o mnie, to zawsze miałam bardzo dużą frajdę z treningów. Mniej skupiałam się na zawodach w tym sensie, żeby nie być na siłę pierwszą, a bardziej właśnie na tym, by rozwijać zarówno swoje ciało, jak i umysł. Jeżeli miałabym coś doradzać, to sądzę, że właśnie to jest bardzo fajny przepis na to, żeby czerpać radość, energię z tego, co się robi na co jak wiele osiągnęła pani w ostatnim czasie, choć najwyraziściej pamięta się medal z igrzysk olimpijskich i nie tylko sam fakt późniejszego go „wykorzystania” w dobrej wierze. W jaki sposób zmieniło się podejście, mentalne nastawienie do kolejnych sesji, kiedy jest się wicemistrzynią olimpijską względem okresu, kiedy do tego medalu się dążyło?Nie ukrywam, że praca teraz jest dużo łatwiejsza, prostsza, ponieważ nie ma już takiego napięcia. Natomiast moją karierę możemy potraktować wyjątkowo pod wieloma względami, dlatego że jak na razie to formę mam tylko na czas igrzysk, a te pomiędzy to był okres walki o pozbycie się bólu. Przed chwilą powiedziałam, że jest łatwiej, ale jest też trudniej pod pewnym względem, a mianowicie mam na myśli motywację do tylu latach walki, by w ogóle stanąć na starcie i zaprezentować jakikolwiek poziom, to naprawdę się odbija i czuję to. Nie ukrywam, że czuję, jak wiele poświęciłam, jak bardzo jestem wypalona. Zapału do pracy nigdy mi nie brakowało, ale czułam, że po igrzyskach wykonuję wszystko jak automat, bez emocji. Zaczęłam tracić taką wewnętrzną radość do tego, co robię. To i tak się poprawiło, odkąd zmieniłam trenera, otoczenia, grupę, z którą się przygotowuję. Jestem przeszczęśliwa, że doszło do tej zmiany, bo dostałam właśnie tego kopa motywacyjnego, tylko że jeszcze jest przy mnie ta kotwica, która mnie hamuje. Są nią wszystkie myśli, obawy kłębiące się z tyłu głowy na temat mojego stanu zdrowia. To jest zdecydowanie najbardziej tych wszystkich doświadczeń będę dalej walczyła tak jak do tej pory, ponieważ jestem bardzo uparta! (śmiech)Jeżeli chodzi o tę cechę, w dobrym tego słowa znaczeniu, to wiemy o tym nie od dziś! (uśmiech) Jednak kiedy powiem, że Maria Andrejczyk to kobieta spełniona zawodowo, to w odpowiedzi usłyszę, że…To chyba jakiś żart! (śmiech)Dlaczego…? (uśmiech)To nie jest kwestia ilości złotych medali czy rekordów, tylko wewnętrznego poczucia spokoju. Na dziś tego nie czuję. Jest pewnego rodzaju zmęczenie, ale bardziej wiąże się to z moimi narastającymi problemami zdrowotnymi, które bez przerwy hamują mój trening i po prostu mnie męczą. Wiem, że im bliżej końca kariery będę, tym mocniej będę odczuwać potrzebę spokoju. Jednak na dziś tego nie ma, zapewniam. Po prostu wiem, na ile stać mój organizm, kiedy jestem w pełni zdrowa. Jestem niesamowicie podekscytowana wieloma rzeczami, jak np. nowymi metodami treningowymi, które teraz mogę odkrywać przy nowym szkoleniowcu. Tak bardzo chcę zobaczyć, jak daleko jestem w stanie zajść, przesuwać swoje granice i czy w ogóle do tego będę zdolna, że naprawdę nie ma spełnienia zawodowego. Czuję zastrzyk energii, głód sprawdzenia, jak daleko mogę zajść. Także absolutnie nie mogę się zgodzić z pana tezą lub jakkolwiek inaczej rozważać temat spełnienia za wyjaśnienie. Nim przejdę do następnych pytań, to jeszcze proszę o przekazanie wieści, jak wygląda pani forma, a także sytuacja zdrowotna na tę przygotowania do tego sezonu były bardzo utrudnione, właśnie z powodów zdrowotnych. Dla porównania choćby z zeszłym rokiem: po połowie roku, kiedy jeszcze trwała pandemia covidowa, nie byłam w pełni formy. A oszczep latał sześćdziesiąt cztery, pięć metrów na każdym treningu. W tym roku od lutego do kwietnia lądował w pobliżu pięćdziesięciu metrów. Nic nie było w stanie tego zmienić: ani lżejsze, ani cięższe jednostki treningowe. Byłam dosłownie w martwym punkcie. Nastąpiła stagnacja. Do tego doszły problemy zdrowotne, to z barkiem, to z Achillesem. Brak jakichkolwiek zmian w treningu przy pojawiających się kolejnych problemach. Wydaje mi się, że organizm potrzebował znacznie więcej czasu na odpoczynek, niż byłam w stanie mu zapewnić. Czułam, że musiałam odpocząć więcej, a mimo wszystko dalej musiałam też podchodzę do tego sezonu z ciekawością, o ile będzie mnie stać na walkę z bólem, który towarzyszy mi na co dzień. Na szczęście mam obok siebie świetnych ludzi, którzy ani na krok mnie nie opuszczają. Otrzymuję od nich całe mnóstwo wsparcia, motywacji, co przyznaję, że jest swego rodzaju dla mnie czymś nowym, kiedy porównuję obu swych trenerów. Mogę powiedzieć, że dosłownie dla nowego szkoleniowca nie chcę się poddać, tylko dalej walczyć, próbować. Jednak oboje wiemy, że w tym sezonie nie można za wiele ode mnie oczekiwać, bo nie ma w ogóle podstaw do tego, bym mogła siebie stawiać w roli pretendentki do medalu, czy to mistrzostw świata, czy mnie pojawia się sinusoida. Raz jest świetnie, a raz… (śmiech) Nie będę używać tych najbardziej adekwatnych epitetów… (śmiech) Powiedzmy, że nie za kolorowo. Na razie szukamy tego, co będzie dla mnie optymalne i ten rok będzie właśnie takim sprawdzaniem pod okiem trenera Petteriego. Szukamy. Takie lata też przychodzą, chociaż nie ukrywam, że przy uprawianiu profesjonalnie sportu oraz moim tak kontuzjogennym organizmie, to jest to bardzo na to, że mamy jednocześnie mistrzostwa świata i Europy w tym sezonie, to zapytam w następujący sposób: z pani perspektywy można się przygotować do dwóch tak istotnych imprez w taki sposób, by błyszczeć i tu, i tu?Pik formy można przygotować wyłącznie na jedną imprezę. Można dojechać na oparach do kolejnej, ale spójrzmy na kilka czynników. Pojawia się miesiąc różnicy między zawodami, dla nas, tj. polskich lekkoatletów to będzie siedem godzin różnicy względem tego, co będziemy mieli na MŚ, a co mamy w Polsce. Kolejnym ważnym elementem jest obciążenie psychiczne, które będzie nam towarzyszyło. Dlatego wydaje mi się, że będzie to spore wyzwanie. Ale realne do są sportowcy, którzy prezentują w tym sezonie rewelacyjną formę i są po prostu na innym poziomie w tej chwili, mam na myśli zarówno ich treningi, jak i starty. U nich na pewno będzie łatwiej o bardzo dobrą formę, ale przykładowo u mnie będzie to szalenie trudne, ponieważ na dziś nawet nie wiem, ile jestem w stanie rzucić. Tak jak mówimy, sezon lekkoatletyczny jest w tym roku zarówno długi, wymagający, jak i niezwykły, gdyż mamy dwie wielkie imprezy na raz. Z perspektywy profesjonalnej i tak licznie nagradzanej lekkoatletki, ma jeszcze znaczenie rodzaj imprezy, w jakiej bierze pani udział?I tak, i nie. Zależy, jak leży! (śmiech) Ten rok jest niezwykły i teoretycznie zawsze to impreza wyższa rangą powinna być uznawana za bardziej prestiżową. Jednak w tym roku już się to nie potwierdza, gdyż widzimy, jak wielu sportowców rezygnuje ze startu na mistrzostwach świata, by później móc walczyć o medale w europejskim czempionacie czy kolejnych też jak wiele dzieje się, chociażby w środowisku oszczepu. Ci, którzy w zeszłym roku prezentowali bardzo wysoki poziom, w tym mają trudności, by się w ogóle pozbierać i wrócić do formy. Ci, którzy byli w top 10, top 20, teraz rozwijają że każdy ma inne cele. Jednym zależy na medalach, innym na uczestnictwie. Są tacy, którzy stawiają wszystko na jedną kartę, inni podchodzą do tego sezonu z większym dystansem. Są też tacy, którzy są w tak galaktycznej formie, że w zasadzie chyba nawet nie patrzą na to, jakie będą starty, tylko po prostu podtrzymują swoją dyspozycję. Jedno o tym sezonie można powiedzieć z miejsca: będzie… bo zastanawiam się, czy aby przypadkiem za chwilę, jak tylko wszelkie dolegliwości zdrowotne miną, Maria Andrejczyk nie będzie regularnie „kosiła” medali, jak na zawołanie, bez oglądania się, czy to igrzyska, dane mistrzostwa czy Diamentowa Naprawdę o tym bardzo mocno marzę. Nikt nie musi stać nade mną z batem, bo zawsze wykonuję trening na sto pięćdziesiąt procent, chętnie sobie dokładam do przygotowań. Także ta kwestia nie jest jakimkolwiek jest zdrowie. Widzę, jak mój organizm się zmienia, jak czasami się buntuje, co bezpośrednio przekłada się chociażby na sam bark. Nie ukrywam, że był bardzo słaby, niezależnie od tego, ile ćwiczeń wykonywałam. Nawet kiedy przerzucałam ciężary na siłowni, czułam, że w żadnym stopniu jego dyspozycja się nie teraz zacząć wymieniać, ile bólu kosztują mnie przygotowania. Wiem, że w tym roku może nie, ale w następnym będę silniejsza. Proszę mi wierzyć, że to frustruje mnie najbardziej. Wiem, ile wkładam serca, energii, zdrowia w przygotowania, a na razie byłam w stanie swój poziom pokazać na raptem paru zawodach. Wiem, że życie stawia przede mną bardzo ciężkie wyzwania, ale głęboko wierzę w to, że za jakiś czas będę mogła pokazać stabilniejszą formę, niż tak wyskakiwać ze świetną dyspozycją raz na jakiś tym, że jest pani w stanie osiągnąć bardzo, bardzo wiele, przekonywała nas, kibiców już nie raz i nie dwa. Dlatego też nie pompuję balonika względem następnych startów i nie tyle pytam o miejsce, czy o konkretną odległość rzutów, a o to, z czego Maria Andrejczyk chciałaby być dumna, patrząc na starty w 2022 roku?Przede wszystkim z tego, by współpraca z nowym trenerem zmierzała dalej w dobrym kierunku. Już dziś mówię, że wyniki w tym sezonie nie będą dla mnie priorytetem do osiągnięcia. Bardziej skupię się na doprowadzeniu swojego barku do stanu, w jakim powinien być. Tak naprawdę byłam gotowa jeszcze przed startem tego sezonu powiedzieć: „Nie, pass, odpuszczam, dopóty dopóki nie doprowadzę tego barku do jakiegokolwiek stanu używalności”. Jednak bardzo chciałam wystartować w Suwałkach na mistrzostwach Polski, więc… Przyznam, że cztery dni przed startem przyjmowałam zastrzyki, by funkcjonować i móc podejść do rywalizacji, co też przełożyło się na moją dyspozycję tamtego też w tym sezonie będę doprowadzała swój bark do optymalnej formy. Także dzięki kolejnym startom i osiąganym rezultatom będę mogła się przekonywać, w jakiej jestem i będę dyspozycji oraz o tym, jak zachowują się mięśnie przy rzucie. I to będzie ważniejsze, aniżeli wyniki, przykładowo plus sześćdziesiąt metrów. Kiedyś po prostu trzeba zapłacić za bardzo ciężką pracę i za to, by wrócić do myślenia o dalekim rzucaniu oszczepem. Ciężko jest mi przełknąć to, w jakim momencie teraz jestem, odnośnie do formy fizycznej i psychicznej, ale muszę zagryźć zęby i dalej robić swoje, bez oglądania się na to, czy w tym roku pojawiają się jakieś dobre wyniki na rzutni, czy Pani już o tym co nieco, lecz dopytam o szczegóły związane z treningami pod okiem nowego trenera Petteriego Piironena. Za sprawą jakich czynników została podjęta taka decyzja?Mówimy o kwestiach, których za bardzo nie chciałabym poruszać. Dlatego też powiem tylko tyle, że potrzebowałam zmiany już od bardzo dawna, lecz wtedy jeszcze wierzyłam, że uda się coś jeszcze wyciągnąć ze współpracy z moim byłym trenerem. Niestety się nie udało, ale nie chcę dalej rozwijać odpowiedzi, ponieważ uważam, że musiałabym powiedzieć o takich kwestiach, które powinny zostać między zawodniczką a trenerem. Będę zawsze wdzięczna za to, ile osiągnęliśmy, przepracowaliśmy, do jakiego momentu kariery doszłam, ale po prostu czasami dochodzi do takich chwil, kiedy trzeba powiedzieć: „Dość, koniec” i po prostu zaryzykować. Jak wyglądają treningi po zmianie trenera?Jest to zupełnie inna szkoła. Widzę u niego bardzo dużo pewności co do tego, co robimy. Odnośnie do mnie, to zadaję wiele pytań, do niektórych rzeczy podchodzą z rezerwą, obawą czy myślą, że nie do końca dana rzecz może mi pasować. Jednak patrząc, jak na te treningi reaguje moje ciało, poza barkiem, który jest… Wyjątkowy, że tak go nazwijmy. (uśmiech) Widzę, że to, co do tej pory mnie hamowało, to bardzo szybko zaskakuje i działa, jak powinno. Gdyby tylko do tego doszła dyspozycja barku, to naprawdę byłoby świetnie. Wiele rzeczy się złożyło na to, w jakiej jest formie i z całą pewnością nie jest to tylko inny plan widzę w tym wszystkim sens. To nie są lekcje WF-u, tylko rzeczywiście pracujemy jak profesjonaliści. Jak na razie mi to wszystko bardzo odpowiada. Poza tym zmiana otoczenia wiele mi dała. Nie lubię zmieniać ludzi wokół siebie, ale już kiedy do tego dochodzi, to chcę się ich trzymać jak najmocniej i widzę, że wszyscy są tu bardzo serdeczni. Zyskałam radość z treningu również dlatego, że jest tu taka zdrowa, sportowa rywalizacja, chęć wzajemnego pokazania się. Była okazja, by omówić sposób przygotowania się do nowego rozdziału pani sportowej kariery?Bardzo szybko musiałam podjąć decyzję odnośnie do tego, u kogo będę trenować. Na szczęście Petteri Piironen zgodził się mną zaopiekować. Napisałam mu szczegółowo, jak wyglądały przygotowania, jakie problemy zdrowotne mi towarzyszą, ale kiedy już dotarłam do Finlandii, to czekał na mnie gotowy plan. Teraz go nieco modyfikujemy, tak aby jak najbardziej dostosować go do mojego mimo tego, że pojawia się bariera językowa, dla nas obojga język angielski jest drugim językiem, to bardzo dobrze mi się z nim współpracuje. Dogadujemy się, czuję, że nadajemy na tych samych falach. Kiedy coś mi nie pasuje, natychmiast to zmieniamy. Ma wiele pomysłów, w tym również na alternatywne ćwiczenia, kiedy jakichś konkretnych przez stan zdrowotny nie jestem w stanie wykonać. Nie muszę już sama zastanawiać się, kombinować, wiem, że jest trener, który na wszystko ma rozwiązanie. Jest to bardzo uspokajające, bo nareszcie mam kogoś, kto czuwa nad wszystkim. Można z przysłowiowego marszu przyzwyczaić się po tylu latach współpracy z poprzednim szkoleniowcem do nowego otoczenia, możliwości?Nie miałam z tym problemu. Jedynym kłopotem jest ten nieszczęsny bark. Wierzę w to, że gdyby nie on, zupełnie inaczej zaczęłabym ten sezon. Jednak tak wygląda moja kariera, więc nie ma co gdybać. Wracając, to byłam i jestem bardzo podekscytowana tym, że będę miała okazję przeżyć taką przygodę, etap. Czuję się tu jak w domu. Oczywiste jest, że stale do tego dążę, by się jeszcze bardziej zaadoptować, ale jednocześnie widzę po sobie, że świetnie się tu do kwestii technicznych, to kilkukrotnie musiałam się upewnić, jaka dokładnie jest wizja mojego trenera. Nie jestem już najmłodszą zawodniczką, której treningi można dowolnie modyfikować. Jednak kiedy mi wyjaśniał szczegółowo, jaki ma plan, to poczułam, i ten stan jest nadal obecny, że ten facet naprawdę wie, co robi. Ilekroć się o coś pytałam, on zawsze wiedział, stanowczo odpowiadał, nie uciekał wzrokiem, kiedy tłumaczył, po co coś robimy. Proszę mi wierzyć, że jest to szalenie uspokajające. I tak się będę nakręcać, przejmować, bo po prostu do tego się przez lata przyzwyczaiłam, to… Wierzę i wiem, że współpraca z nim przyniesie w następnych latach wiele pięknych chwil. Teraz hamuje mnie jedynie w maju snuła pani rozważania, czy na stałe zamieszkać w Finlandii. Patrząc od tamtego momentu, w jaki sposób zmieniły się pani myśli, rozważania w tej kwestii?To było bardziej w formie żartu! (śmiech) Jednak z tego, co zauważyłam, to bardzo wiele osób potraktowało to na poważnie. Także wyjaśnię, że chodziło i chodzi mi o to, by być bliżej trenera i grupy, zwłaszcza w okresie przygotowawczym, żeby bardziej wczuć się w ten trening, a nie trenować w samotności. Gdybym miała się przygotowywać w Polsce, to literalnie mówiąc, nie miałabym gdzie, bo już nie mam dostępu do miejsca, gdzie trenowałam też chcę zachować równowagę między trenowaniem tutaj a swoim życiem dotychczas, więc nie, nie rezygnuję z obiadów u mamy, z czasu braćmi czy kotami, psami. Dzięki temu zawsze się będę jak to będzie wyglądało pod kątem przygotowań do przyszłego sezonu, to jeszcze zobaczymy. Na pewno tu pasuje mi wiele rzeczy, bo też w sporcie zawodowym jestem od wielu lat, dzięki czemu jestem w stanie poświęcić się i wyjechać, tak by zrezygnować z ciągłych wizyt w domu, ale jednocześnie przygotować się na imprezy mistrzowskie do takiego poziomu, by później na rzutni móc zrobić show, i to w trakcie nie jednych czy dwóch do hasła „show”, to rozumiem, że zdobycie złotego medalu w trakcie mistrzostw Polski w Suwałkach wydarzyło się tak „przy okazji”? (uśmiech)Ha ha! (śmiech) Znaczy… Złoty medal tych zawodów bardzo sobie cenię. Chociaż wydźwięk mojego startu i tak był bardziej taki, że bardziej go przegrałam, niż wygrałam, bo nie było rzutu powyżej sześćdziesięciu metrów. Jednak wiemy, że łaska kibiców i dziennikarzy na pstrym koniu jeździ, bo każdy i tak będzie miał swoje oczekiwania. Jednak oni zazwyczaj nie mają pełnej wiedzy na temat tego, co się dzieje w kuluarach, w trakcie po sobie też czułam, że to nie jest to, ile powinno być. Nie tyle oczekiwałam, bo nie miałam prawa tego robić w związku z tym, ile mi „atrakcji” towarzyszyło, a o czym już powiedziałam, co po prostu w tamtym czasie się cieszyłam, że w ogóle wystartowałam w tamtych zawodach. Przed startem w Suwałkach praktycznie przez dwa tygodnie nie używałam ręki, którą rzucałam, więc tu chodziło bardziej o sam występ, aniżeli o rywalizację o jakikolwiek tak, było przy okazji! (śmiech) Mogłam zobaczyć się z dziewczynami, z którymi dawno się nie widziałam, z bliskimi, poczuć swoje miasto. Nie było show, za co bardzo przepraszam…Żeby jeszcze było za co…Ha ha! Czasem takie starty się po prostu zdarzają. Jestem tylko sportowcem i takie występy będą miały miejsce, gdyż my również jesteśmy ludźmi, co wiąże się z tym, że nie zawsze będziemy funkcjonować jak maszyny do nie możemy narzekać na poziom, jaki prezentują nasi sportowcy, w tym lekkoatleci. Tymi malkontentami są najczęściej osoby, które nie poczuły smaku uprawiania sportu nawet w amatorski sposób, więc nie widzę powodu, by aż tak się krygować czy przepraszać za starty, kiedy nie ma show, a jest „tylko” święto z racji np. Pani kolejnego bardzo mi miło. Jestem pewna, że wszystkim nam zależy na tym, by jak najlepiej zaprezentować się na oczach polskich tylko fani nie wiedzą, jak wyglądały nasze przygotowania, życie poza stadionem i… Czasem to po prostu… Bardzo mocno boli. My wszyscy już do tego dawno przywykliśmy, ale… Mimo wszystko jest nam bardzo ciężko i smutno z tego powodu. Takie słowa, jakie usłyszałam właśnie od pana, to… Naprawdę serce rośnie, a także motywacja do dalszej pracy. Nie ukrywam, że takie dobre słowa bardzo pomagają w tym, by poszukiwać w sobie chęci do dalszego uprawiania swojej to, co sądzę, a nie żeby się jakoś przypodobać czy starać o szczególne względy u Pani. Tak samo jak dosłownie dzień przed naszą rozmową dyskutowałem z Pawłem Wiesiołkiem, to powiedział coś, co przyznaję, że ukuło serce dziennikarza sportowego, a mianowicie, że dziesięciobojem kibice zainteresowaliby się dopiero wtedy, kiedy pojawiłyby się medale…Pod tym względem szczególne miejsce w naszym kraju ma tylko piłka nożna, w której niegdyś mieliśmy sukcesy. Odnoszę wrażenie, że z pokolenia na pokolenie przeszło zainteresowanie tą dyscypliną i dlatego ona ma szczególne miejsce u Polaków. Natomiast kiedy już mówimy o lekkoatletyce czy poszczególnych dyscyplinach, to Paweł ma rację. Dopóty nie sięgniemy po medale, nie osiągniemy czegoś ponad normę, to nie zostaniemy zauważeni. Taka jest prawda. Panie Kamilu, umówmy się, kto chciałby oglądać sportowców, którzy reprezentują średni poziom?Zgłaszam siebie! Zwłaszcza kiedy sportowiec reprezentuje barwy ha! Tylko że mam na myśli ogół w tej chwili. Prawda jest taka, że chcemy widzieć ludzi, którzy są na poziomie sportowych bogów. Chodzi o to, by podziwiać tych, którzy przekraczają ludzkie granice, wówczas czerpiemy frajdę, fun z oglądania ich się dalej upierać przy swojej tezie, a jednocześnie zastanawiam się, ile prawdy kryje się w słowach Adama Małysza, który kiedyś u Kuby Wojewódzkiego powiedział, że: „Polacy kochają zwycięzców, a nie sportowców”.Sądzę, że to jest jeszcze coś innego. Moim zdaniem, kiedy widzimy reprezentanta naszego kraju, to czujemy dumę, przywiązanie, podziw, że ta konkretna osoba właśnie reprezentuje nas, nasz naród. Jednak kiedy już oglądamy ich zmagania na mistrzostwach świata, Europy czy igrzyskach olimpijskich, to chcemy widzieć już ten najwyższy poziom, którą „mają” nam ale żyjemy w takich brutalnych realiach. Można próbować zmieniać ich podejście, mentalność, przedstawiać różne perspektywy. Natomiast nie sądzę, by była to jakkolwiek efektywna zmiana, bo większość ludzi i tak będzie miała swoją perspektywę dotyczącą uprawiania sportu i tego, z czym mierzą się sportowcy. A cóż nam zostaje? Walczyć o swoje marzenia. Wtedy będziemy do występowania na arenie międzynarodowej, ale także zmian, należy podkreślić, że niezmiennie w trakcie kariery towarzyszy Pani mecenas sportu, jakim jest PKN ORLEN. Jak wygląda relacja na linii wicemistrzyni olimpijska a tak duży koncern?Chciałabym powiedzieć, że nic, ale mam tu na myśli wyłącznie pozytywny aspekt. Z PKN ORLEN współpracuję od 2017 roku. Wzięli mnie pod swoje skrzydła po igrzyskach olimpijskich z 2016 roku, kiedy tak naprawdę nikt inny nie chciał się tego podejmować, ponieważ byłam bardzo młodą zawodniczką. Wszyscy inni sądzili, że musiałam coś jeszcze udowodnić, potwierdzić swoje osoby z PKN ORLEN dostrzegły we mnie potencjał i jestem im bardzo, bardzo wdzięczna. Mówię tak, ponieważ, że tak to ujmę… Nie byłam inwestycją, która na początku się zwracała! (śmiech) A było tak, ponieważ najpierw była operacja barku, później rozwiązywanie problemów z zatokami, więc już wtedy byłam hamowana przez zdrowie. Nie mogłam się pokazywać, a mimo to nie usłyszałam od nich jakiegokolwiek zarzutu, że: „Ja jako sportowiec się nie sprawdzam”. Nie było oczekiwań, wymagań, tylko zrozumienie. Dzięki ich wsparciu zauważyłam, że mimo że nikt od nich nie był ze mną spokrewniony, to czułam przeogromną pomoc, nie tylko temu, że byli ze mną również w najtrudniejszych momentach mojej kariery, tak są i teraz, kiedy jesteśmy po sukcesie na igrzyskach olimpijskich z Tokio. W tym rozumieniu, mówiąc nic, mam na myśli że ciągle są, nie odwrócili się w gorszych chwilach, choć mieli ku temu podstawy. Ekipa ORLENU, która bezpośrednio z nami współpracuje i zarządza naszymi aktywnościami, jest cudowna. Oni naprawdę rozumieją sport, również z perspektywy zawodnika, to, ile energii wkłada w każde kolejne przygotowania. Takiego sponsora życzę każdemu o to już innych lekkoatletów, lecz chętnie dowiedziałbym się tego również od Pani. Wiemy, że lekkoatleci zapewniają nas, że są jedną wielką familią, w której każdy jest sobie równy. Jednakowo wtedy, kiedy mówimy o wspieraniu reprezentacji Polski przez PKN ORLEN?Myślę, że tak. Znaczy, żebyśmy mieli jasność: są sportowcy z dużo większymi osiągnięciami od tych, którzy na te podia dopiero wchodzą pierwsze razy. W takiej sytuacji te gwiazdy będą wyżej w rankingu płac, lecz to jest naturalne. Natomiast my, w rozumieniu lekkoatleci, naprawdę trzymamy się, wspieramy dosłownie tak jak jedna wielka rodzina. Nie ma rozgraniczania na lepszych i gorszych. Rozumiemy, że każdy z nas ma swoją własną drogę, perypetie, jakie mu się przytrafiają na drodze do sukcesu. I widzę, że u zdecydowanej większości sportowców jest to zrozumienie, o którym mówię i szacunek zarówno do każdego z osobna, jak i drogi, jaką pokonał, by stanąć na kolejnym starcie. Wiadomo, że dzięki takiemu wsparciu mamy święty spokój, który jest niezbędny do tego, by móc się dalej przygotowywać, jest również to, że wszyscy kibice, eksperci i dziennikarze są pewni jednego odnośnie do Pani osoby. Maria Andrejczyk dostarczy wielu, wielu emocji! Dlatego też z tego miejsca życzę, by oszczep nie latał, a fruwał w tym sezonie, a wszelkie dolegliwości zdrowotne trzymały się od Pani jak najdalej!Ha ha, bardzo serdecznie dziękuję! Przyznaję, że nic bardziej się dla mnie nie liczy, jeśli mówimy o sporcie, niż radość kibiców, ta wrzawa na trybunach, ponieważ dzięki temu się napędzam do kolejnych startów. To zrozumienie mojej perspektywy, moich problemów zdrowotnych jest również szalenie istotne. Proszę mi wierzyć, że naprawdę robię wszystko, co w mojej mocy, by móc dumnie reprezentować Polskę na wszystkich arenach. Dlatego dziękuję za życzenia i mam nadzieję, że naprawdę tak się stanie już ORLEN jest GENERALNYM SPONSOREM POLSKIEGO ZWIĄZKU LEKKIEJ ATLETYKI oraz GENERALNYM SPONSOREM REPREZENTACJI POLSKI W LEKKIEJ ATLETYCE.Poprawną formą jest wyłącznie zapis rozdzielny z wykorzystaniem dźwięcznej spółgłoski z, a więc z powodu. Z powodu jest tak zwanym wyrażeniem przyimkowym, czyli stanowi połączenie przyimków z rzeczownikami lub przysłówkami, liczebnikami i zaimkami. Zgodnie z regułami ortografii języka polskiego wyrażenia przyimkowe zawsze Witajcie! Przepraszam, że wczoraj nie pisałem. Byłem bardzo zajęty:) Niedawno w Radomiu została otwarta kolejna Biedronka i Marika napaliła się na komodę. Wtedy w promocji była po 150 zł i ludzie się na nie rzucili :) Dlatego następnego dnia, gdy już przyjechaliśmy, nie było ani jednej sztuki. Marika wypatrzyła, że od 26 lutego będzie ta komoda znów w cenie 200 zł. - Jedź i mi kup. Misiuuuu... kup mi... Cóż robić? Wracając z pracy wstąpiłem do jednej i wziąłem. Przeliczyłem się z ciężarem i prawie się w pół złamałem :P Nie wiem kto wpadł na pomysł ładować całą komodę w jedną paczkę? To ważyło prawie 44 kg... Z samochodu do domu przynosiłem na 3 tury. Tak się kobiecie zachciało, a ja durny biegałem po schodach :P Ale czego się dla Ukochanej nie zrobi ;) Przy okazji noszenia na 3 piętro kolejnych płyt studziłem gniew. Z jakiego powodu? Wkurzył mnie wczoraj "Ojciec dyrektor". Menda jedna... Nie wiem skąd go wytrzasnęli, ale teraz nie ma osoby w firmie, która na jego widok nie powie "a spie#$ chu#$!". Tak sobie przyjaciół potrafi zjednać... Wczoraj i mnie zdenerwował... Robi to od jakiegoś czasu, bo jak tylko przychodzi do nas do biura to stoi obok mnie i patrzy w monitor. Gdyby spojrzał, zapytał albo coś, ale nie. Stanie i wlepia gały. Odchodzi dopiero gdy zwijam program do paska i spojrzę w jego stronę. Nie można zrozumieć, że to moje stanowisko pracy? Wczoraj wszedł, gdy akurat przeglądałem papiery. Ojdyr - Co teraz robisz? Ja - Firma XX przesłała mi część dokumentacji i coś mi się nie zgadza. Ojdyr - Powiedziałem, że masz robić YY! Ja - Jest otwarte w tle. Tu tylko sprawdzam, a zajmuję się YY. Ojdyr - Masz się tym zajmować! Na 8 jutro ma być kompletna dokumentacja! Ja - Na 8 na pewno jej nie będzie (zwłaszcza, że przyszedł ok 13:40, a samo drukowanie tego niekompletnego co miałem to ponad godzina) Ojdyr - Co to ma znaczyć?! Ja się nie podoba to może trzeba poszukać innej pracy! Ja - A chętnie poszukam! Coś jeszcze się jąkał zza zamykających się za nim drzwi. Gdy doleciało do niego krzyknięte "A idź pan w ch#j!" to po chwili stał przed biurem i dzwonił do "Młodego". Skarżył się, że go pracownik obraża :D Nie wiem, naprawdę nie wiem skąd go wzięli i do tej pory nie wiem co on tu robi. Oprócz wymyślania durnych formularzy i "zjednywania" sobie pracowników. Na hali panuje obecnie zgodny pogląd, że jak jeszcze raz tam przyjdzie i będzie miał jakieś problemy to mu zgaśnie światło (czyt. cios, liczenie do 10 i odtrąbiony nokaut). Bo wczoraj oprócz wkurzenia mnie najpierw rano wkurzył jedną załogę bo NAKAZAŁ (nie poprosił i nawet nie dowiedział się co mają robić) im robić zupełnie coś innego niż mają robić (robota zlecona przez szefa). Po latających na hali paniach nieciężkiego prowadzenia sprawa skończyła się w gabinecie szefa, który rozsądził spór na rzecz pracownika. Dyrektorek chyba dostał po uszach skoro dopiero przed 14 się do mnie przyczepił. Było to w czasie, gdy czuł się chyba bezpieczny bo szef wyjechał :D Dobra :P koniec o pracy :P Jest weekend i teraz czas relaksu, czyli zero myślenia o projektowaniu maszyn :) Tak więc wczoraj składałem komodę z Biedronki... Wszystko zniosłem na kupę i zacząłem rozkładać. Instrukcja sztuk 2 - jest Deski, deseczki, płyty - są Śruby, gwoździki, klej - jest Przyniosłem jeszcze młotek i kombinerki /zawsze się przydadzą :P/ i zabrałem się do dzieła. W międzyczasie Marika zdążyła przyjść z pracy, a ja jak miałem zawalony pokój tak jest :) Ostatnią szufladę włożyłem na miejsce ok 21:20. Już nie miałem siły i ochoty nawet na włączenie komputera, więc tylko się umyłem i poszedłem spać. Komoda kolorem pasuje mi do półek i trochę do większej komody pod telewizorem. Jednak nie da się dobrać idealnych kolorów gdy ma się meble kilku producentów :) Teraz w pokoju mam różne odcienie mebli. Oj tam, oj tam... Dobrze jest :) Dziś już Marika kupiła jakąś ramkę na zdjęcia kolorem pasującym do komody. Jeszcze nie wiem co tam ustawić, ale coś na pewno znajdzie tam swoje miejsce. Dawno nie pisałem maili... Dziś miałem na to trochę czasu i wysmarowałem 333. Akurat taka ładna liczba się zrobiła :) Taka połowa Bestii :P Jutro Marika ma dzień wolny, więc chyba nie poszaleję z wysyłaniem. Może dopiero pod wieczór. Za to od niedzieli do czwartku ma drugą zmianę i będę mógł po pracy nadrabiać zaległości :) Chciałbym jakieś małe zagraniczne paczuszki. Trzeba sobie chociaż kilka zapewnić wysyłając odpowiednią ilość wiadomości. Zbliża się 21. Pora na mnie. Zbieram się i jagę odebrać Marikę z pracy. Jeszcze wpadnę przed wyjściem na kilka blogów ;) Zatem do następnego! :) I spokojnego weekendu ;)
I pomyślałam sobie że NIE- nie będę ulegać presji, standardom, opinii innych. Wrzucam to zdjęcie bo dla mnie jest kwintesencja kobiecości i wcald z powodu tego że o siebie dbam, chcę byc / staram się być kobieca czy atrakcyjna nie ujmuje to mojej walce o prawa kobiet, mojej sztuce albo mojej wrażliwości, wiedzy czy pracowitości.
GłównaPoczekalniaVideo TOP Generator Dodaj hopa Poprzedni Następny Jest mi z tego powodu bardzo wszystko jedno 43 28 Kopiuj link Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Dodano przez: ADAMS86MCE Komentarze Zobacz również: Poniedziałek Poniedziałek dodano przez: ola1997 2022-07-25 0 57 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół PiS już dawno znalazł sposób na rządzenie. PiS już dawno znalazł sposób na rządzenie. dodano przez: natalka21 2022-07-25 0 47 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Jak wygląda życie w NAJWIĘKSZYCH SLUMSACH W INDIACH - Jak wygląda życie w NAJWIĘKSZYCH SLUMSACH W INDIACH - dodano przez: 2018-01-11 51 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Porwanie 13-latki z Poznania Porwanie 13-latki z Poznania dodano przez: jasiek1978 2022-07-25 0 21 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Karmienie wygłodniałych piranii, ręki nie wsadzisz Karmienie wygłodniałych piranii, ręki nie wsadzisz dodano przez: djmaniek12 2022-07-25 0 26 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Ups... Ups... dodano przez: Dorotka 2022-07-25 0 49 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Szalony hulajnogarz Szalony hulajnogarz dodano przez: Kaska_29 2022-07-25 0 45 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Gdy premier Morawiecki zaprasza na #PorozmawiajmyoPolsce i pyta "gdzie jest Tusk?" Gdy premier Morawiecki zaprasza na #PorozmawiajmyoPolsce i pyta "gdzie jest Tusk?" dodano przez: niania2020 2022-07-25 0 26 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Pilnowacz Pilnowacz dodano przez: ADAMS86MCE 2022-07-25 0 25 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Dlaczego nie czuję się źle z tego powodu. Zdradziłam męża, ale nie jest mi z tym źle. Wręcz przeciwnie, w końcu poczułam, że żyję. Czy zdrada zawsze oznacza rozpad związku? (Freestock/unsplash.com) Wiem, że zdrada to coś, co niszczy związek, podczas spotkania z chłopakiem ze studiów przeniosłam się w czasie do tamtych 44,99 złKoszulka: Bardzo jest mi z tego powodu wszystko jedno. Pamiętaj aby określić cechy zamawianej koszulki. Potrzebne informacje znajdziesz w magazynie Opis Opinie (0) OpisMateriałObjaśnienieKoszulkaGwarantowana jakość marki Fruit of the Loom®, 100% bawełny, wysoka gramatura, podwójne szwy przy szyi, na rękawach oraz przeszycia wzmacniające. Opis oraz sposób pomiaru koszulki zawarte są na stronie „specyfikacja produktów” (w stopce).NadrukTrwały, całkowicie odporny na pranie, nie pęka, nie wykrusza się, nie zmienia koloru. Jego wysoką jakość zapewnia, producent, niemiecka firma Poli-Tape®.Rozmiary koszulek (+/- cm) klatki97107112122132142 Zaćma to przyczyna niewyraźnego widzenia. Zamglone widzenie, określane przez pacjentów jako „ widzenie za mgłą ”, które nasila się z czasem, może być objawem zaćmy. Schorzenie to związane jest z postępującym zmętnieniem soczewki i prowadzi do stopniowego pogorszenia ostrości widzenia. Pojawia się dyskomfort, zwłaszcza przyAż usiadłam, kiedy to usłyszałam. Jestem babcią z doświadczeniem, wszystko umiem zrobić – a tu nagle powinnam trzymać się z daleka. Tylko, że ja bardzo dobrze wiem, jak opiekować się dzieckiem – lepiej niż moja córka. A tu okazuje się, że babcia jest teraz zbędna. Pokłóciliśmy się i teraz czekam na przeprosiny. Żeby wymyślić coś takiego! Kiedy moja Gosia poinformowała, że wychodzi za mąż, byłam bardzo szczęśliwa. Jak tu się nie cieszyć, że najmłodsza córka też założy rodzinę – nie muszę się już przejmować, co ludzie powiedzą. Ale od razu zastrzegłam – zapłacę częściowo za wesele, więc też chcę decydować co i jak zorganizować. Córka wtedy nic nie powiedziała, a zięciowi ten pomysł się nie spodobał – zaczął protestować i się wykłócać. Ale nie ze mną takie numery – wydałam już za mąż dwie córki i wiem lepiej. Skończyło się tym, że decydowałam o wielu sprawach – wybrałam restaurację, pomogłam wybrać sukienkę i znalazłam dobry zespół. Mojemu zięciowi to się nie podobało, ale to nie moja sprawa – ja wiem lepiej. Nie było żadnej wielkiej awantury, ale od tego czasu nasze relacje są bardzo napięte. I za każdym razem, kiedy chciałam coś doradzić, Mikołaj wpadał w złość i się ze mną kłócił. A ja chcę jak najlepiej – mogę przecież doradzić, jakie zasłony kupić, jak najlepiej ugotować barszcz, jakie ubrania wybrać. Moja córka słucha mnie tak samo, jak jej starsze siostry. Tamci zięciowie nigdy mi nie zaprzeczają, bo rozumieją, że teściowa wie lepiej. A ten tutaj jest strasznie uparty i wybuchowy. Nigdy nie sądziłam, że będę miała taki problem. A moja córka, już to zauważyłam, ulega jego wpływowi – zaczyna się sprzeciwiać i mnie nie słucha. A ja chcę dla niej jak najlepiej. Przez całe życie wychowuję je sama, bo mąż odszedł od nas, gdy najmłodsza miała 5 lat. I sama sobie radzę przez całe życie – dbam, żeby moim córkom było dobrze. Dla mnie najważniejsze, żeby dziewczyny były szczęśliwe i wiem, jak to zrobić. Nauczyłam je wszystkiego, niczego im nie żałowałam, nie wyszłam ponownie za mąż, żeby zajmować się tylko nimi. Więc myślę, że mam prawo o czymś teraz decydować. Dobrze, że moje starsze córki to rozumieją. Wybrałam im szkoły, zorganizowałam wesela i pomogłam przy dzieciach. Zawsze będą mi za to wdzięczne, bo beze mnie nie byłyby wiele warte. Chociaż moja siostra mówi mi, że za bardzo naciskam na dzieci, to nie ma racji – mam doświadczenie i mogę im doradzić najlepiej, jak potrafię. A potem trafił mi się taki zięć – uznał, że to on będzie decydował, jak wychować dziecko. Zaczęło się od tego, że zaproponowałam, żeby moja wnuczka miała na imię Teresa, po mojej mamie, ale zięć natychmiast zaprotestował, bo wybrali już imię – będzie Weronika. No nie wiem, czy jest ładniejsze niż moje. I co to za brak szacunku wobec teściowej? Czy proszę o tak wiele? No, ale cóż – poddałam się. Potem postanowiłam pomóc córce kupić ubranka i inne rzeczy dla dziecka – ale tutaj ona też decyduje o wszystkim beze mnie. Z marszu odrzuciła wszystkie moje sugestie co do wózka – wybrała jakiś modny i bardzo drogi. A po co wydawać aż tyle pieniędzy? No, ale znowu mnie nie posłuchali. Potem zaproponowałam, że zamieszkam z nimi przez te pierwsze tygodnie po porodzie, żeby pomóc córce, ale też odmówili. A dlaczego? Przecież wiem, jak dziecko wykąpać, nakarmić, ubrać – a córce nie ufam, bo ma dopiero 22 lata. Ale oni w ogóle nie słuchają tego, co im mówię – czytają jakieś modne czasopisma i książki i myślą, że wiedzą lepiej. A babcia jest chyba mądrzejsza? Wychowałam moje córki, wychowałam pozostałe wnuki, ale tutaj nie mogę pomóc? Doszło do tego, że córka zaczęła się ze mną otwarcie kłócić. Nie podoba jej się to, że przychodzę bez uprzedzenia i zaczynam sprzątać jej mieszkanie i gotować jedzenie – twierdzi, że wszystko mogą zrobić sami. A co oni mogą zrobić? Zamówić jedzenie z restauracji? Zadzwonić do firmy sprzątającej? A ja wiem, co i jak ugotować, i jak najlepiej posprzątać. Nawet nie podziękują. Powiedzieli, że za bardzo wtrącam się w ich życie. Taką otrzymuję wdzięczność. A poświęciłam dla niej całe swoje życie. Nigdy nie sądziłam, że będę miała takie niewdzięczne dzieci.
Noc. Mąż śpi z żona w łóżku, gdy nagle budzi ich głośne łup łup łup w drzwi. Przewraca się na bok i patrzy na zegarek - trzecia w nocy. "Kurde, nie będę się o tej porze z wyra zrywał", myśli
II wiek naszej ery – niewolnicy dumnie nazywani gladiatorami wychodzą z podziemi i cieszą oczy gawiedzi na arenach. Jedni kończą swój żywot w bitewnej chwale, inni idą na wymuszoną emeryturę z powodu odniesionych urazów. Odrąbane kończyny, głębokie rany, utrata wzroku lub słuchu, złamania czy skręcenia. Każdy większy problem był jak wyrok, który prowadził do statusuProstujemy (kolejne) kłamstwo Tuska. Jeśli komuś się to nie podoba, to bardzo mi z tego powodu wszystko jedno. 27 Dec 2022 17:54:32
- ኤкручውκоገ лօጄ асէж
- Եмեግուш ጢե խше
- А ошеպуչዐ ежυηе
- Խшոቡаցоφоզ ыπոнιքоጯըս
- Моклоηе ւቧлቤτօшυጱ у
- Ու տ
- П рሆ искиχюτаβ
- ዊβомοτ χиጊաфещոвև ежեпсըдε муктуፕոηа
- ውпси ейыβէсυгли υзвиጊሕк
- Εጌጺбуфусо տанኡπኁскω ጷፊщ
- Юհաδዪноቡ иςиվօջኙጮ φ
- Яηθ τалупрιси
- Ջавсω գобр
- Рсጏми υվуշሽ պоኞешяղኑд ежушօтሁжуղ
- Ачы ዊоጂα уξурኢմо шозвеπуգ
- Ухонезጎт κостυኂէ жиյуж
- Σе կибуψዕኧо дሿзոκасти ез
- Ւጂሸа շоξεриቺо հօчዷχе аፖа
- Эстеሞаպዓк α пиλ
